ឆ្នាំ២០២៣ ជាឆ្នាំដ៏រវល់របស់អ្នកសារព័ត៌មាន
ដោយសារតែព្រឹត្តិការណ៍ធំៗ បានរៀបចំនៅក្នុងឆ្នាំនេះ។ មិនខុសពីអ្នកសារព័ត៌មានដទៃ
ខ្ញុំក៏រវល់មិនចាញ់ពួកគាត់ដែរ។ ខ្ញុំសូមចែករំលែកពីអនុស្សាវរីយដែលខ្ញុំ
បានចុះយកព័ត៌មាន និងចូលរួមផ្សព្វផ្សាយក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ស៊ីហ្គេម
និងប៉ារ៉ាហ្គេម កន្លងទៅថ្មីៗនេះ។
នេះជាលើកទី១ហើយ
ដែលខ្ញុំមានឱកាសចុះយកព័ត៌មានក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះ នៅកម្ពុជា ដែលកម្ពុជាជាម្ចាស់ផ្ទះលើកដំបូង។
ព្រឹត្តិការណ៍ស៊ីហ្គេម ជាព្រឹត្តិការណ៍ដែលកម្ពុជារង់ចាំអស់រយៈពេល
៦៣ឆ្នាំមកហើយ ហើយព្រឹត្តិការណ៍ស៊ីហ្គេម និងប៉ារ៉ាហ្គេម បានបញ្ចប់ទៅដោយផ្លែផ្កា
និងជោគជ័យបំផុត Free Free Free។
ធ្វើការផង គាំទ្រផង សប្បាយផង អាណិតផង
ជាអ្នកសារព័ត៌មានដែលប្រមូលព័ត៌មានជូនទស្សនិកជន
តែខ្ញុំក៏ជាអ្នកគាំទ្រកីឡាករកម្ពុជាផងដែរ។ សម្រាប់ព្រឹត្តិការណ៍ស៊ីហ្គេម
និងប៉ារ៉ាហ្គេមនេះ ខ្ញុំមានតួនាទីជាអ្នករចនារូបភាពទាក់ទងនឹងជ័យលាភីមេដាយ
សម្រាប់សារព័ត៌មានថ្មីៗ ដែលជាស្ថាប័នខ្ញុំធ្វើការ។ ពេលកំពុងធ្វើការ
ខ្ញុំក៏បានតាមដានការប្រកួតយ៉ាងជក់ចិត្តផងដែរ
នៅក្នុងបន្ទប់មជ្ឈមណ្ឌលព័ត៌មានកណ្ដាល នាពហុកីឡជាតិមរតកតេជោ។
អ្វីដែលរីករាយបំផុត នៅពេលដែលខ្ញុំធ្វើ Poster
ម្ចាស់មេដាយមាស ព្រោះពេលនោះ ខ្ញុំធ្វើផង តាមដានការប្រកួតផង។ នៅពេលអត្តពលិកខ្មែរឈ្នះភ្លាម
ខ្ញុំប្រញាប់ផ្សាយរូបភាពនោះភ្លាម ដើម្បីផ្ដល់ព័ត៌មានរហ័ស និងច្បាស់ជូនប្រិយមិត្ត។
ព្រឹត្តិការណ៍នេះ បានបង្រៀនខ្ញុំ ឱ្យចេះធ្វើការងារជាក្រុម និងលឿនជាងមុន
ព្រោះបើផ្សាយយឺត គឺមិនអាចទាញអ្នកទស្សនាមកគាំទ្រស្ថាប័នខ្ញុំបាននោះទេ។
លើសពីនេះ ក្រោយទំនេរពីការងាររចនារូបភាព
ខ្ញុំក៏មានឱកាសចុះទៅកាន់ទីតាំងប្រកួតនីមួយៗផងដែរ។ អ្វីដែលខ្ញុំចងចាំមួយទៀត
គឺអំឡុងពេលការប្រកួតដណ្ដើមមេដាយមាស របស់អត្តពលិកវាយសី គឺខ្ញុំបានទៅទស្សនាផ្ទាល់
ហើយពេលនោះខ្មែរ បានមេដាយមាស ខ្ញុំធ្វើPosterបណ្ដើរ
មើលបណ្ដើរ។ ពេលនោះពិតជាសប្បាយមែន ហើយខ្ញុំបានថតវីដេអូមួយគ្រាប់ចុងក្រោយ
ដែលខ្មែរយកឈ្នះមីយ៉ាន់ម៉ាផងដែរ។ បច្ចុប្បន្ន វីដេអូនេះ មានអ្នកទស្សនាចំនួន ៣០ម៉ឺននាក់ផងដែរ។
សម្រាប់ព្រឹត្តិការណ៍ប៉ារ៉ាហ្គេម
ហាក់ខុសប្លែកពីស៊ីហ្គេម ព្រោះក្នុងការប្រកួត មានភាពអាណិតច្រើនជាងសប្បាយ។
ប៉ារ៉ាហ្គេម បានបង្ហាញខ្ញុំពីភាពខំប្រឹង និងតស៊ូរបស់អត្តពលិក មិនរាថយ
បើទោះបីពួកគាត់មានពិការភាពក៏ដោយ។ បើនិយាយពីប៉ារ៉ាហ្គេមវិញ
ខ្ញុំបានចូលរួមចំណែកផ្សព្វផ្សាយមិនតិចទេ ហើយវីដេអូមួយចំនួន ផ្ទុះនៅលើបណ្ដាញសង្គមផងដែរ។
(មិនអួតទេ តែជាការពិត)
ក្រៅពីបង្ហាញពីសមត្ថភាពរបស់អត្តពលិក
ខ្ញុំ និងសហការីផ្សេងទៀត ក៏បានបង្ហាញពីក្ដីស្រឡាញ់ និងការអាណិតអាសូរដល់កីឡាករកីឡាការិនី។
ខ្ញុំក៏ចាំមិនភ្លេច នៅវីដេអូមួយ ដែលបង្ហាញពីសកម្មភាពកុមារ សាន រតនៈ
កូនប្រុសរបស់កីឡាករ យី សុខសាន ដែលបានទៅលើកទឹកចិត្តឪពុក
ក្រោយការប្រកួត។ វីដេអូនោះ ត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយនៅលើគណនីថ្មីៗ
ដោយមានអ្នកទស្សនាជិត ៣២ម៉ឺននាក់។ (នៅមានវីដេអូ ម្ដាយស្រែកហៅឈ្មោះមួយទៀត
ក៏មានអ្នកទស្សនាច្រើនដែរ)
កូនប្រុសស្រក់ទឹកភ្នែក អាណិតឪពុក ដែលមិនអាចដណ្ដេីមបានមេដាយ
គេមើលច្រើន សប្បាយចិត្ត និងចង់ផលិតផ្សាយទៀត
ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកជំនាញរចនារូបភាព (Poster)នោះទេ តែខ្ញុំចូលចិត្តវា។ នៅពេលប្រជុំក្រុមការងារសម្រាប់ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះ ខ្ញុំត្រូវបានថ្នាក់ដឹកនាំចាត់តាំងឱ្យរចនារូបភាព មេដាយមាស ប្រាក់ សំរិទ្ធ និងរូបភាពផ្សេងៗ។ ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ស៊ីហ្គេម Poster មួយរបស់ខ្ញុំ មានអ្នកចុចចូលចិត្តជិត ១ម៉ឺននាក់ និងចែករំលែកជិត ៥ពាន់នាក់ ចំនួននេះ ពិតជាច្រើនណាស់។
បើនិយាយពី Poster មេដាយមាសវិញ នៅពេលបានចេញលឿនជាងស្ថាប័នដទៃ គឺមានអ្នកចែករំលែកច្រើនៗមែនទែន ជាពិសេសកីឡាករកីឡាការិនីល្បីៗ ហើយជាអត្តពលិកខ្មែរ។ ចំណុចនេះ បង្រៀនខ្ញុំពីភាពច្បាស់លាស់ និងប្រាកដ ទើបយើងអាចទទួលបានភាគជោគជ័យ។ បន្ថែមលើនេះ មិនត្រូវខ្ជីខ្ជា ឬខ្ជិលច្រអូសបានទេ។
ចេញពីផ្ទះព្រលឹម ចូលផ្ទះវិញយប់ជ្រៅ
អ្នកដែលចុះយកព័ត៌មាន រួមទាំងអ្នករៀបចំកម្មវិធី
ប្រហែលមិនខុសពីខ្ញុំឡើយ។ រៀងរាល់ព្រឹកខ្ញុំ ទៅចេញដំណើរពីផ្ទះម៉ោងប្រហែល
៧ព្រឹក ឆ្ពោះទៅពហុកីឡដ្ឋានជាតិមរតកតេជោ ដែលជាទីតាំងខ្ញុំប្រចាំការក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ស៊ីហ្គេម
និងប៉ារ៉ាហ្គេម។ ក្រោយបញ្ចប់ការងារខ្ញុំ និងសហការី ត្រូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ
ពេលខ្លះត្រូវជិះកាត់ភ្លៀងទាំងយប់ក៏មាន។ ពេលមកដល់ផ្ទះ ការងារខ្ញុំមិនទាន់បញ្ចប់ទេ
ព្រោះខ្ញុំត្រូវធ្វើតារាងមេដាយសរុប។ ពេលនោះខ្ញុំចូលរួមម៉ោង១២ ឬលើសនេះក៏មាន
ព្រោះត្រូវបំពេញភារកិច្ចឱ្យរួចទើបសម្រាក បើមិនអ៊ីចឹងទេ ស្អែកនឹងមានអ្វីថ្មីបន្ថែមទៀត។
បើទោះបីត្រូវចេញពីផ្ទះលឿន
និងចូលផ្ទះយឺត តែខ្ញុំពេញចិត្តនឹងការងារនេះ ព្រោះអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើភាគច្រើនមានការគាំទ្រ។
ខ្ញុំនៅតែមានកម្លាំងចិត្ត នៅពេលមានការគាំទ្រច្រើនពីទស្សនិកជន ហើយជាកម្លាំងជំរុញខ្ញុំឱ្យធ្វើកិច្ចការនេះបន្តទៀត។
ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នេះ ខ្ញុំគិតថាខ្លួនឯងពិតជាទទួលបានភាពជោគជ័យណាស់។
ទោះបីខ្ញុំមានគ្រួសារ មានកូនតូច
តែខ្ញុំនៅតែអាចមកបំពេញការងារយ៉ាងពេញលេញ មិនមានការហាមឃាត់
ឬបិទសិទ្ធិឡើយ។ ខ្ញុំមានការគាំទ្រពីស្វាមី ជាពិសេសគាត់តែងតែជូនខ្ញុំមកបំពេញការងារ
និងមកទទួលខ្ញុំផងដែរ គ្រាន់តែពេលគាត់រវល់ខ្ញុំត្រូវជិះម៉ូតូមកដោយខ្លួនឯង។
អ្វីដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន គឺអរគុណម្ដាយខ្ញុំ ដែលជួយមើលថែកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ
តាំងពីព្រលឹមដល់យប់ ទាំងពីថ្ងៃចន្ទដល់អាទិត្យ រហូតខ្ញុំបេសកកម្មក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នេះ
ហើយអរគុណបងប្អូនផងដែរ។
រៀនសូត្រពីអ្នកសារព័ត៌មានក្នុងស្រុក និងក្រៅស្រុក
ព្រឹត្តិការណ៍នេះ ក៏បានបង្រៀនខ្ញុំ
ពីរបៀបធ្វើការរបស់អ្នកសារព័ត៌មាន នៅក្នុងបន្ទប់MPC
ឬនៅទីតាំងប្រកួតដទៃផងដែរ។ អ្នកសារព័ត៌មាន ជាផ្នែកដ៏សំខាន់
ដែលជួយផ្សព្វផ្សាយព្រឹត្តិការណ៍នេះ ទៅកាន់ប្រិយមិត្ត។ ខ្ញុំអាចរៀនសូត្រពីភាពរហ័សរបស់អ្នកសារព័ត៌មានបរទេស
និងរបៀបប្រមូលព័ត៌មានរបស់ពួកគាត់។ ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នេះ ខ្ញុំឃើញមានអ្នកសារព័ត៌មានវ័យចំណាស់ជាច្រើន
មកពីបណ្ដាប្រទេសមួយចំនួន ដែលធ្វើការដោយយកចិត្តទុកដាក់ ដ្បិតពួកគាត់ចាស់
តែការងារ និងអាជីពរបស់ពួកគាត់ គឺមានតម្លៃ។
ជាមួយគ្នានេះ ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នេះ ក៏ទាមទារឱ្យអ្នកសារព័ត៌មាន
មានភាពក្លាហាន ក្នុងការស្នើសុំប្រភពដើម្បីសម្ភាស និងបញ្ចុះបញ្ចូលដល់ប្រភព
ដើម្បីបានសម្ភាសផងដែរ។ ពេលអត្តពលិកឈ្នះ យើងសប្បាយសម្ភាស ចុះពេលអត្តពលិកចាញ់
យើងគួរសួរបែបណា? នេះជាសំណួរដែលខ្ញុំតែងតែគិត មុននឹងហុចក្បាលមេក្រូសួរកីឡាករកីឡាការិនី
ឬគ្រូបង្វឹក។
អ្វីដែលសំខាន់ ខ្ញុំក៏ចេះ និងប្រុងប្រយ័ត្នពាក្យពេចន៍ ដែលប្រើជាមួយអត្តពលិកមានពិការភាពផងដែរ។ ពេលខ្លះយើងភ្លេចខ្លួន អាចធ្វើឱ្យអ្នកទស្សនាទើសភ្នែក ឬត្រចៀក នៅពេលដែលបញ្ចេញសម្ដីមិនសមរម្យ។
អរគុណ
ខ្ញុំសូមអរគុណដល់ភាគីពាក់ព័ន្ធគ្រប់លំដាប់ថ្នាក់ រួមទាំងពលរដ្ឋកម្ពុជា ដែលចូលរួមចំណែកធ្វើឱ្យព្រឹត្តិការណ៍ទាំងពីរនេះ បញ្ចប់ទៅដោយជោគជ័យក្រៃលែង។ សូមអរគុណដល់សារព័ត៌មានថ្មីៗដែលផ្ដល់ឱកាសដល់ខ្ញុំ បានចូលរួមបេសកកម្មដ៏អស្ចារ្យមួយនេះ។ អរគុណដល់សហការីគ្រប់ផ្នែក ដែលសាមគ្គីគ្នា និងជួយគ្នា រហូតសារព័ត៌មានថ្មីៗ ទទួលបានភាពលេចធ្លោក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះ។ «បើមិនបានចុះយកព័ត៌មានក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នេះ ខ្ញុំពិតជាស្ដាយ ស្ដាយដែលមិនបានចូលរួមផ្សព្វផ្សាយ។ ប៉ុន្តែពេលនេះ ខ្ញុំបានធ្វើវាដោយក្ដីសប្បាយ និងមានន័យបំផុត ក្នុងអាជីពជាអ្នកសារព័ត៌មាន»។ អូ!ភ្លេច...ចង់និយាយថា មានប្ដីមានកូនមែន តែមិនមែនមិនអាចធ្វើអ្វីបាននោះទេ យើងសុទ្ធតែអាចធ្វើអ្វីបាន នៅពេលមានការគាំទ្រពីគ្រួសារ(អរគុណបងសម្លាញ់)៕
សូមទោសបើមានសរសេរទៅមានអ្វីលើស ព្រោះនេះជាចំណាប់អារម្មណ៍ខ្ញុំក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នេះប៉ុណ្ណោះ...
Comments
Post a Comment